บทที่ 2 ตอนที่ 2
“ให้มันเร็วหน่อยได้ไหม นังเดือน”
หญิงสาวในชุดอยู่บ้านกลางเก่ากลางใหม่รีบย่ำเท้าให้ทันใจสตรีสาวสวยงามพริ้งที่เดินนำหน้า
เดือนกันยา มิ่งกมล นี่คือชื่อของหล่อน หญิงสาววัยยี่สิบสองปีเพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังมาเมื่อสามเดือนก่อน หล่อนเป็นลูกสาวคนเล็กของนางอำภาพร และเด่นชัย มิ่งกมล ซึ่งนางอำภาพรเคยทำงานเป็นพนักงานอัตราจ้างของสำนักงานเขตแห่งหนึ่งของกรุงเทพฯ ในขณะที่เด่นชัยเคยทำงานเป็นผู้รับเหมาเดินสายไฟ แต่ตอนนี้อายุมากแล้วทั้งคู่จึงออกมาอยู่บ้านอย่างเดียว
สถานะทางบ้านของเดือนกันยาในยามนี้ถือว่าอยู่ในขั้นวิกฤต เนื่องจากความเครียดทำให้เด่นชัยติดเหล้า ทำให้มีปากเสียงทะเลาะกับมารดาแทบทุกวัน และนั่นก็ทำให้ประกายดาว พี่สาวเพียงคนเดียวของหล่อนขอแยกตัวออกไปอยู่ลำพัง
“ชักช้ายืดยาดแบบนี้ตลอดเลยนะแกน่ะ”
ประกายดาว มิ่งกมล พี่สาวของเดือนกันยา หญิงสาวเป็นสตรีผู้มีรูปโฉมงดงาม ผิวขาวสะอาด ปากคอคิ้วคางเหมาะเจาะ ยิ่งแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางด้วยแล้วหญิงสาวก็ยิ่งไม่ต่างจากนางสวรรค์นัก
“ฉันขอโทษนะพี่ดาว”
“ไม่ต้องมาพูดมาก เอาของไปใส่รถ”
“จ้ะ”
เดือนกันยามักถูกพี่สาวเรียกออกมารับใช้เสมอ และทุกครั้งก็ผ่านความเห็นดีเห็นงามของบิดามารดาทั้งนั้น ก็พ่อกับแม่จะไม่ตามใจประกายดาวได้ยังไง ในเมื่อพี่สาวของหล่อนนำเงินมาหยิบยื่นให้พวกท่านตลอด
“เสร็จแล้วจ้ะพี่ดาว”
หญิงสาวผู้เป็นน้องปิดประตูรถอย่างเบามือ
ประกายดาวกวาดตามองน้องสาวที่คลานตามกันมาด้วยสายตาเบื่อหน่ายและไม่ชอบใจ
“เมื่อไรจะเลิกใส่ไอ้ชุดเก่าๆ ซอมซ่อพวกนี้สักทีนังเดือน ฉันเดินกับแกแล้วฉันอายรู้ไหม”
“เอ่อ ชุดนี้พี่ดาวเพิ่งให้เดือนมาเมื่อปีที่แล้วเองนะจ๊ะ มันยังสวยอยู่เลย”
ประกายดาวทำหน้าตาสยดสยอง มองชุดที่อยู่บนร่างเล็กของน้องสาวแล้วส่ายหน้า
“นี่ฉันเคยมีชุดเชยๆ แบบนี้ด้วยเหรอนี่”
เดือนกันยายิ้มหน้าเจื่อน และไม่ได้พูดอะไรออกมา
“เออๆ ช่างมันเถอะ เอ้านี่...เงินค่าเสียเวลา”
ประกายดาวส่งธนบัตรสีแดงให้น้องสาวสองใบ
เดือนกันยาเงยหน้ามองพี่สาวด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะปฏิเสธด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
“เดือนไม่รับหรอกจ้ะ”
“ทำไมล่ะ นี่แกเดินหิ้วของให้ฉันตั้งเกือบชั่วโมงนะนังเดือน”
ใบหน้านวลของเดือนกันยายังคงเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม มองหน้าพี่สาวด้วยความหวังดี
“เราเป็นพี่น้องกันนะจ๊ะ เดือนรับเงินของพี่ดาวไม่ได้หรอกจ้ะ”
ประกายดาวยิ้มเยาะ ก่อนจะเก็บเงินใส่กระเป๋าสตางค์สีแดงสดยี่ห้อหรู
“ก็ตามใจ”
เดือนกันยายิ้มน้อยๆ ไม่ได้พูดอะไร
“ฝากบอกพ่อกับแม่ด้วยนะ ว่าเดือนหน้าถ้าว่างฉันจะแวะมาหาใหม่”
“จ้ะพี่ดาว”
ประกายดาวเปิดประตูรถ ก้าวขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ “หวังว่าคราวหน้าถ้าฉันเจอแก แกจะดูดีขึ้นกว่านี้นะนังเดือน”
เดือนกันยาไม่ได้ตอบพี่สาว แต่ยกมือขึ้นโบกน้อยๆ เป็นการอำลา
รถเก๋งญี่ปุ่นสีขาวของประกายดาวแล่นหายไปจากสายตาแล้ว เดือนกันยาจึงหมุนตัวจะเดินกลับบ้าน แต่เสียงทักทายของผู้หญิงสวยคนหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน
“เดือน...”
“อ้าว ตะวัน”
พิตะวันเพื่อนที่เรียนมหาวิทยาลัยมาด้วยกัน
เดือนกันยายิ้มอย่างดีใจ “ไม่คิดว่าจะได้เจอตะวันที่นี่ ดีใจจังเลย”
“ฉันก็ดีใจที่ได้เจอเดือน เอ่อ ผู้หญิงคนที่ขับรถสีขาวไปเป็นใครเหรอ”
“อ๋อ พี่สาวเดือนเองน่ะ”
สีหน้าของพิตะวันดูแปลกๆ ไป ทำให้เดือนกันยาอดสงสัยไม่ได้
“มีอะไรหรือเปล่าตะวัน”
“ฉันคุ้นหน้าพี่สาวของเดือนน่ะ”
“อ๋อ คงเคยเจอกันหรือเปล่า”
พิตะวันส่ายหน้า พลางดึงร่างของเดือนกันยาให้หลบมุมเพื่อจะได้คุยสะดวก
“มันมีมากกว่านั้นน่ะสิ”
ยิ่งฟังเดือนกันยาก็ยิ่งแปลกใจ
“มีอะไรจะบอกเดือนใช่ไหมตะวัน”
เมื่อเพื่อนพยักหน้ารับ ใจคอของเดือนกันยาก็เริ่มไม่ค่อยจะสู้ดี หล่อนเริ่มมีลางสังหรณ์เลวร้ายเกิดขึ้น
“เท่าที่ฉันรู้ ตอนนี้ที่บ้านของเดือนฐานะไม่ค่อยดี”
“ใช่จ้ะ”
“แล้วเดือนไม่สงสัยบ้างเหรอว่าทำไมพี่สาวของเดือนถึงมีเงินใช้จ่ายฟุ่มเฟือยแบบนี้ได้ รถคันละเท่าไหร่รู้ไหมนั่น แล้วไหนจะค่าที่พักอีก และจากชุดที่ใส่ ราคาก็ไม่ใช่ถูกๆ นะ”
แม้จะรู้สึกหวาดหวั่นใจ แต่เดือนกันยาก็ยังคงพยายามมองพี่สาวในแง่ดี
“เจ้านายคงขึ้นเงินเดือนให้พี่ดาว...”
พิตะวันส่ายหน้าน้อยๆ
“มันใช่ที่ไหนกันล่ะ”
“งั้นตะวันบอกเดือนมาเถอะว่าทำไม”
“ฉันเคยเจอพี่สาวของเดือนในซ่องน่ะ”
“ซ่อง?” เดือนกันยาหน้าซีดเผือด “ไม่...ไม่ใช่หรอกมั้ง ตะวันอาจจะจำคนผิดก็ได้ ฉัน...”
“เดือนก็รู้นี่ว่าฉันทำงานกลางคืน และฉันมั่นใจว่าฉันเคยเห็นพี่สาวของเดือนในซ่อง”
เดือนกันยาพูดไม่ออก รู้สึกเสียใจจนน้ำตาไหลซึมออกมา
“เพราะฉันไม่ดีเอง ทำงานได้เงินน้อย พี่ดาวถึง...ถึงต้องเสียสละตัวเองแบบนั้น”
“เดือนมั่นใจเหรอว่าพี่สาวของเดือนทำเพื่อครอบครัว ไม่ได้ทำเพื่อความสุขสบายของตัวเองน่ะ”
คำพูดของพิตะวันสะท้อนความจริงได้ไม่ต่างจากกระจกเงาบานใหญ่
“ตอน...ตอนนี้พี่ดาวให้เงินพ่อกับแม่มาสองเดือนแล้วนะตะวัน”
พิตะวันถอนหายใจแผ่วเบา ขณะมองความหม่นหมองของเพื่อนด้วยความไม่สบายใจ
“ดูแลตัวเองดีๆ นะเดือน ฉันเป็นห่วงเธอเสมอนะ”
“ขอบใจจ้ะตะวัน ตะวันก็ดูแลตัวเองนะ”
สองสาวยิ้มให้กันอย่างมีไมตรี
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะ เสี่ยรออยู่ในรถน่ะ ไปแล้ว บ๊ายบาย”
“บายจ้ะตะวัน”
ร่างอรชรในชุดรัดรูปพอดีตัวของพิตะวันเดินห่างออกไปจากตลาดแล้ว แต่เดือนกันยายังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ สมองอดคิดถึงคำพูดของเพื่อนไม่ได้
‘ฉันเคยเจอพี่สาวของเดือนในซ่องน่ะ’
“พี่ดาว ฉันขอให้พี่ดาวไม่ได้เป็นอย่างที่ตะวันเข้าใจ...” กลีบปากอิ่มเต็มสั่นระริก “ฉันเป็นห่วงพี่นะ”
